Haikus voor invaliden met een toetsenbord

Haiku voor invaliden zonder rechterhand:

Geert zag Trees,
de wat rare wees.
Ze staarde wat.

Haiku voor invaliden zonder linkerhand:

Kuil op mol
Vuil! Puin, kop
Hiyo - Vloek bij hol.

Haiku voor blinden die denken dat ze kunnen typen:

vbnr lotdtdft xrergtren gty
klmpprerty wherot bnrfhedkfgto.
cjeei ke lopk thekst.

De apologische eparch

Spiraaltrappen

Het zijn de wetten van de perspectief die ons, van onder naar boven kijkend of omgekeerd, zogenaamde 'spiraaltrappen' als spiralen laat interpreteren. De vorm indien van opzij bekeken is dat van een schroef. Doch elke optische illusie is evenwaardig aan de illusie van realiteit. Zoals Jarry het had over een muntstuk, die op zijn kant bekeek en diens ronde vorm betwistte. Wij zijn soms schatplichtig aan ingenieurs en andere fantasten in onze speurtocht naar gidouilles.

Wereldvermaard zijn de ellenlange als uit een DNA-strengel opgebouwde tredes in de Sagrada Familia van Antoni Gaudi in Barcelona. Gaudi bleek trouwens vaker geboeid door imaginaire oplossingen, getuige zijn spel met perspectieven in de zuilen in het Parc Guell en het anker in de gevel van Casa Batllo. Wie langs deze trap naar beneden loopt ervaart een vreemde sensatie omdat de gebruikte portie van de trapleuning deel uitmaakt van de hogere tredes.

In Santa Fe, New Mexico, is een meesterlijke trap in de Loretto Chapel.

Volgens de legende waren de bouwheren een trap vergeten. Geen enkele schrijnwerker achtte het mogelijk om in de beperkte ruimte iets op te zetten. De nonnetjes hielden een novene, waarop een onbekende zich aanmeldde. Het resultaat is een trap die enkel steunt op de onderste trede en op de aansluiting met de bovenste.

De schroefvormige open kern zou het geheel de nodige stijfheid verlenen dankzij diens beperkte straal. Technisch is het een meesterwerk dewelke door de toenmalige schaarsheid van nagels en vijzen volledig uit houtverbindingen is opgebouwd.

Aan de antipool in Sydney en geïnspireerd door door een DNA-strengel is de monumentale trap van het Garvan Institute of Medical Research.Ook die steunt enkel op de onderste en de bovenste trede.

De laatste trap in deze reeks is een meesterlijke imaginaire oplossing. . Olafur Eliasson is de kunstenaar van dit werk die 'Umschreibung' heet. Een van de hersenspinsels van Transcendent Satrape M.C. Esscher uitgewerkt?

Voor de Prodrome de Design Potentiel, de Autokefalische Maffriaan

De wetenschap der uitzonderingen in Bryggia

De Wetenschap leeft in Bryggia.

In het Toen werden niet-Bryggianen uitgejoeld door antieke klanksystemen. Wie kan de stenen stemmen nog horen?

Op sommige gevels pronken nog gebedstrommels, uit de tijd dat Tibetanen op stelten die nog kwamen bedienen. Voor wie draaien de gebeden nog? Wie zal Tibet nu nog op stelten zetten?

Stenen dodos zijn een lekkernij. Doch ze zijn met uitsterven bedreigd nu hun prooi de gouden spiraal zich verschanst op de toppen van de gevels.

Sint Anthropofaag, de stadsheilige, wist jong en oud te bekoren. Hoe smaakt het om vandaag nog voor heiligen te kwijlen?

Uitsluitend aan het station wordt een oplossing geboden. Het Toen is aan het verliezen en de toekomst wordt beboet.

De Anacolutische Ikonoklast

Mars voor een overleden illusie

Zonet heeft een verlaten fanfare mij tegen de haren gekruist. Als er iets is dat ik nog wansmotelijker vind dan een vlag dan is het wel een fanfare.

Minder degoelgelijk dan een soldatenroedel, dat wel. Soldaatjes zijn tenminste oprecht in hun intenties, dat is: het doden van hun naasten. En liefst met zoveel mogelijk tegelijk, en aan de meest competitieve prijs per eenheid. Oorlog is niets meer dan dat: een prijzenslag tussen twee concurrenten. Opbieden tot de meest effectieve van de twee de slag thuishaalt. Vaandel van een gezonde economie.

Ten tijde van vrede leggen soldaatjes hun wapens neer en krijgen stokjes in de plaats. Om mee te trommelen, om in de lucht te gooien of om in hun reetjes te draaien. Wanneer de strijdbijl begraven is en dat het mensvarken getooid loopt in fatsoen. Dat heet dan een fanfare.

Let op de omstaanders: uit een dement verleden wordt hen opgedragen stil te staan en te gapen als de fanfare voorbijgaat. Pretenderen dat het schone koleuren zijn, dat het meeslepende deuntjes zijn. En de vetzakken gluren naar de majoretten. En de moeders gluren naar de jongetjes in uniform. Allemaal proper vers gewassen en gestreken, allen gelijk verpakt en aseptisch, over dezelfde eenheidsworsten maatstaf gegoten als hun debilerende muziek. John Philip Sousa, nagel van de collectieve doodskist.
Wie zal ooit de stokjes terug inruilen voor kalashnikovs? In plaats van tromgeroffel, kogelgekletter die de straten ontsmet van een hersendode massa. En laat de massa terugschieten, heeft men tenminste de illusie dat de onlangs schielijk overleden economie zich even terug opricht in de misten van het slagveld.

Ik wens allen een toekomst vol muziek toe.

De Apologische Eparch.