Pagina's

dinsdag 11 september 2007

De Pinakotheek der Anamneses


Hier wordt de term "Anamnese" gebruikt in de platonische zin, niet in diens modernere medische betekenis. Dit sloeg bij Plato op de herinneringen van vormen uit de ideeënwereld. Uitgaande van de eerste definitie van 'Patafysica -"de wetenschap van de denkbeeldige oplossingen, die op symbolische wijze aan schetsen de eigenschappen toekent van de door hun schijn beschreven objecten"- is deze term hier zeker thuis. Voor Plato waren vormen de verborgen raders van onze - schijnbare - realiteit. Die laatste werd slechts beschouwd als een afspiegeling van de transcendente pure wereld der vormen. En ook al zijn die niet waarneembaar, de psychê zou voor de geboorte uitvoerig in contact gekomen zijn met die vormen. Met de term Lanthanôn werd verwezen naar de zeer vage, latente herinnering aan de Gouden Tijd die voorafgaat aan het geboren worden. En met de term Anamnese bedoelde Plato het bewust opwekken van die herinneringen. En het was nu net de filosofie die door alsmaar verder te zoeken en te denken de geleidelijke anamnese moest tewerkstelligen.
Deze principes werden trouwens uitvoerig overgenomen door de kabbalah, waarin hoe hoger men zich in Jacob's ladder verplaatst, hoe algemener de principes worden; tevens kon de ziel in dit wereldbeeld voor de incarnatie een blik werpen op de individuele bladzijde in Metatron's boek van het lot, om alles tijdens de geboorte opnieuw te vergeten.
De Pinakotheek der Anamnesis beroept zich in de eerste plaats op het visuele. Enerzijds wordt een bonte verzameling gehouden van Patarchetypes, hierbij gedefinieerd als kanttekeningen die op een uitzonderlijke wijze oerideeën proberen los te krijgen, anderzijds worden er zelf beelden geproduceerd die vals herkenbaar lijken, "Déjà-pas-Vus" genaamd.
De leden van deze leerstoel worden Anamnisten genoemd. De voorzitter is per definitie de Anacolutische Ikonoklast.

Het meest uitvoerige boek betreffende de kunst van het onthouden en van het vergeten, die tevens alle vorige onderzoekingen over dit onderwerp bespreekt, meer bepaald van de hand van Simonides van Ceos (556-486 vC), Giordano Bruno (1548-1600) en Robert Fludd (1574-1637) - wiens tekening benut werd in het blazoen van onze leerstoel , is "The Art of Memory", van Frances Yates (1899-1981). Zie ook "Dust is the signature of Time" op de uitstekende Laughing Bone blog.

De recentste tentoonstelling gehouden in de Pinakotheek was getiteld
'Teken aan de Wand'.
Trouw aan Operation Mindfuck ingeleid door Robert Anton Wilson, Hakim Bey, Ken Kesey en anderen, werd de betekenis van enkele verkeersborden en ditto signalisatie aan de kaak gesteld.

Imaginaire straatsignalisatie werd door de uitstekende striptekenaar Pétillon uitvoerig omschreven in diens album 'Les disparus d'Apostrophes' (Dargaud, 1982) waar een personage zijn religieuze ontwaking tracht bloot te leggen in het straatbeeld.






Een vlugge Google leverde volgend materiaal op:
Eigen ontworpen snewegbordenblog lijkt een veelbelovende opzet doch op heden (Absolu 135) nog steeds zuiver potentieel.
Fun Street Signs heeft wel enige surreële waarde doch beroept zich op de eenzijdige visie van de humor. Un 'pataphysicien ne mange pas de ce pain-là…

Zo ook Road Trip America en Scary signs. Photoshop lijkt wat hier wat meer poëtische vrijheid te geven.

Panos Fake Roadsigns lijkt op zijn minst de nodige creativiteit aan de dag te brengen. Het zijn dan ook 47 kunstenaars die de Franse stad Lyon voorzien van broodnodige verwarring.
In Litouwen zijn er eveneens kunstenaars met gelijkaardige ideeën bezig. Doch hier worden geen nieuwe signalen ontwikkeld maar worden bestaande tekens in een nieuwe contekst geplaatst.

Wellicht bestaan er veel meer voorbeelden waar het spel van de signifiant-signifié wordt gespeeld.


Teken aan de Wand
een tentoonstelling van de Pinakotheek der Anamneses












































de anacolutische iconoclast

Powered by ScribeFire.